Een paar maanden in een totaal onbekende cultuur brengt je veel verrassingen
Ontmoet Afrika-deelnemers Lars heeft er juist 3 maanden opzitten als docent op de Business School International in Tamale, Noord-Ghana. Hij heeft de tijd van z’n leven gehad. Kocht z’n eigen brommertje en was aan het einde van z’n periode zo’n 200 vrienden rijker! Lees hieronder zijn ‘column’-achtige bespiegelingen over het verkeren in een totaal onbekende cultuur en hoe je je dan bijkans kunt wanen in een virtual reality-spel als Grand Theft Auto.
= == =
Voorheen had ik nog geen ervaring met dit fenomeen, maar ik heb nooit kunnen beseffen hoe indrukwekkend dit voor je kan zijn. Arriverend in het land dat ik besloot te adopteren voor 4 maanden, hebben realiteit en fictie nog nooit zo dicht bij elkaar gestaan. Stel je voor dat je in een vreemde omgeving een eigen leven moet opbouwen. Door het omgooien van alles wat je ooit gekend hebt, lijkt het alsof je in een virtual reality bent beland. Mijn brein besloot de connectie te leggen naar Grand Theft Auto, en daar had het goede redenen voor. Je komt als complete buitenstaander een nieuw land binnen, je krijgt een eigen familie, collega’s, vrienden etc. Afgezien van het gewelddadige verloop van het spel zijn de vergelijkingen glashelder.
De Ghanese cultuur is ook door een Nederlandse bril in meerdere gevallen schokkend te noemen. Op begrafenissen, festivals en bruiloften besluit men het lokale drumstel van stal te halen, trommelvlies penetrerende geweerschoten af te vuren en oogverblindend mooie kledij te dragen. Ook is de christelijke zondagmis een fascinerende gebeurtenis, met als resultaat 2 uur lang zingen gevolgd door preken, bekentenissen en gebeden waar men meer energie insteekt dan een gemiddelde werkweek. Je kunt wel zeggen dat het volk alle speciale momenten met beide handen aangrijpt.
Nog even uitwijken over de festivals dan. Ik liep in mijn eerste week samen met 3 andere jongens naar het stadion, waar een concert op het punt van beginnen stond. Stel je hier geen concert voor in de Ziggo Dome, maar een onderbelicht, overbevolkt terrein waar er op een rood door Vodafone gesponsord podium wordt gedanst en gezongen, acht uren lang!
Toen ik het op de helft wel gezien had, stelde ik voorzichtig voor om aanstalten voor vertrek te maken. Echter heerst hier een “no is yes”- en “yes is no”-beleid, waar wij als Europeanen nog even aan moeten wennen. Zonder een helder antwoord te krijgen, nam ik nog maar wat taurine in de hoop het beter vol te houden.
Achteraf ben ik wel blij dat ik dat gedaan heb, aangezien ik hier nog steeds aan refereer als ik op een festival in Nederland sta; ‘het regent keihard, maar ik ben gelukkig niet in Ghana’.
Naast het Nederlandse weer is de Ghanese perceptie op afspraken ook heel wisselend. In de meeste gevallen zou een doorsnee Ghanees je een zo breed mogelijke indicatie van tijd willen geven. Ze maken hier alleen onderscheid in ochtend, middag en nacht, want dat is daadwerkelijk voelbaar aan de temperatuur. Een ander verrassingselement is het handjes vast houden. Dit gebeurt tussen twee Ghanezen van hetzelfde geslacht en is geen teken van amoureuze affectie, wat ook ongepast zou zijn in een homofoob land als Ghana. Dit is een teken van vriendschap, van broederschap en eenheid. Dus geen zorgen wanneer een Ghanees tijdens je vrijwilligerswerk je hand pakt, hij wil alleen maar je vriend zijn.
